Ένας σκληρός θυμός τυλίγει ασφυκτικά τις πληγωμένες προσφυγικές ψυχές των παιδιών που φτάνουν ασυνόδευτα στη χώρα μας ως χώρα υποδοχής.
Ο θυμός
Κουβαλώντας ταυτόχρονα την ανάγκη τους για πλαισίωση με αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια. Παλινδρόμηση. Ο θυμός είναι πιο ισχυρός. Δεν ανακουφίζεται. Μόνο εκτονώνεται. Άγρια, (αυτό)καταστροφικά, με λύσσα. Ένας θυμός που ακολουθεί μια πορεία που έχει ξεκινήσει από τις βομβαρδισμένες αυλές των σπιτιών, τα γκρεμισμένα σχολεία, τα άψυχα σώματα τριγύρω. Έχει περάσει από θάλασσες που αποδεκάτισαν μαμάδες και μπαμπάδες, από κέντρα κράτησης βουλιαγμένα στην απόγνωση και την επιβίωση με όποιον τρόπο, κατά βάση ακραία κακοποιητικό. Για να φτάσει – για τους τυχερούς – σε μια κάποια δομή φιλοξενίας σε χώρα υποδοχής. Και μετά τι; Η παιδική ψυχή αναρωτιέται: Πότε θα δω τη μαμά μου; Που είναι ο μπαμπάς μου; Γιατί με άφησαν μόνο μου; Τι θέλουν τώρα όλοι αυτοί από μένα;
Η “βοήθεια”
Τα κονδύλια πέφτουν, οι δομές φιλοξενίας ξεφυτρώνουν η μία μετά την άλλη σαν μανιτάρια. Τα κονδύλια δεν ανανεώνονται, οι δομές φιλοξενίας κλείνουν η μία μετά την άλλη. Όλες οι ΜΚΟ ανά την Ελλάδα με καλή και λιγότερο καλή φήμη βαυκαλίζουν εαυτούς, ότι μπορούν να παρέχουν αυτό που αυτά τα παιδιά χρειάζονται. Δε μπορούν! Γιατί ο θυμός τους είναι άτεγκτος, η απόγνωση απερίγραπτη. Δε μπορεί καμία παρεχόμενη φροντίδα να τα διαπεράσει. Και δικαίως. Έχουμε μπει σε μια σχιζοφρενική διαδικασία πρώτα να τους καταστρέφουμε τις ζωές και μετά να ερχόμαστε ως καλοί Σαμαρείτες να τους φροντίσουμε για να επουλωθούν τα τραύματα τους. Ενοχικές κινήσεις. Το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε κάπως τις δικές μας ενοχές. Και τις ντύνουμε με ωραία στολίδια, όπως “δομημένο πλαίσιο παρέμβασης”, “επιστημονικό προσωπικό” “εξατομικευμένη ψυχοκοινωνική φροντίδα”. Η “αλληλεγγύη” όμως τελειώνει μαζί με τις χρηματοδοτήσεις. Μετά το χάος. Και άντε να κουκουλώσεις τις ενοχές! Κουκουλώνονται βέβαια μια χαρά, καθώς στο σημερινό πολιτικό πλαίσιο της χώρας δεν υπάρχει το απόθεμα να διαχειριστεί κανείς τις ενοχές του. Μια θέση εργασίας είναι κι αυτή. Που παράγει, ας πούμε, ανθρωπιστικό έργο. Για πόσο; Για τόσο, όσο ρέει το χρήμα.
Φώτο: Γιάννης Μπεχράκης
