Μια ανοιχτή επιστολή στ@ θεραπευόμεν@ που έχουμε δουλέψει μαζί
Δε σου περνάει από το νου, το ξέρω, αλλά κάνοντας με συνοδοιπόρισσα στο προσωπικό σου ταξίδι, ακουμπώντας με εμπιστοσύνη και ανακούφιση στην ασφαλή θεραπευτική σχέση που δημιουργήσαμε μαζί, έχω μάθει ένα σωρό πράγματα για τη ζωή, για τον κόσμο, για τους ανθρώπους, για τον εαυτό μου. Οξύμωρο ε; Εσύ έρχεσαι σε μένα, γιατί χρειάζεσαι βοήθεια και εγώ σου λέω, ότι τελικά και εσύ με βοηθάς. Ούτε που το φαντάζεσαι, το ξέρω. Δε σε έχει απασχολήσει καν. Και καλά κάνει και δε σε απασχολεί. Να όμως που μερικές φορές έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και αντιστρέφοντας για λίγο τους ρόλους είναι η σειρά μου να πω, τι μου έχεις δώσει εσύ όλα αυτά τα χρόνια καταθέτοντας τον εαυτό σου ξανά και ξανά απέναντι μου.
Έχω μάθει λοιπόν μαζί σου, πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι αντιμέτωπ@ με τις πιο βαθιές πτυχές του εαυτού σου και να μη το βάζεις στα πόδια. Να ακουμπάς, να αγκαλιάζεις τα συναισθήματα σου ακόμη και τα πιο τοξικά (κυρίως αυτά) και να τα αντέχεις, να τα εμπεριέχεις και να τα αποδέχεσαι ως μέρος του εαυτού σου. Έχω δει τη δυσκολία στο βλέμμα σου, στη στάση του σώματος και σου αναγνωρίζω το θάρρος και την επιμονή σε μια διαδικασία που πηγαίνει σε βάθος χρόνου.
Όμως ταυτόχρονα έχω μάθει, πόσο σημαντικό να είναι να σέβομαι τα προσωπικά σου όρια, να νιώθω, πότε είναι ο καιρός που μπορεί να πας πιο βαθιά και πότε όχι. Έχω μάθει να περιμένω και να δείχνω εμπιστοσύνη στη στιγμή που θα κάνεις το βήμα. Ξέρω, ότι θα προχωρήσεις, όταν αισθάνεσαι έτοιμ@. Όταν είσαι σίγουρ@, ότι το δίχτυ ασφαλείας από κάτω είναι γερό και δεν θα πάθεις τίποτα, ακόμη κι αν πέσεις για μια στιγμή στο κενό.
Έχω μάθει μαζί σου, πώς να συν-πορεύομαι. Χαίρομαι μαζί σου, όταν είναι η στιγμή της αναλαμπής στο πρόσωπο, η στιγμή του αναστεναγμού, η στιγμή της εκτόνωσης. Σιωπώ και είμαι εκεί μαζί σου, όταν κλάψεις, όταν θυμώσεις, όταν πονέσεις. Δεν είσαι μόν@. Δε σ΄ αφήνω μόν@. Όταν αφήνεις τα συναισθήματα σου να αναδυθούν, νιώθω την ίδια ανατριχίλα που διαπερνάει και το δικό σου σώμα. Διότι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή διαπερνάει κι εμένα που κάθομαι απέναντι σου. Και νιώθω την ίδια ανακούφιση που νιώθεις κι εσύ. Ένα βάρος φεύγει από πάνω σου και είμαι η πρώτη που το εισπράττει τη στιγμή ακριβώς που συμβαίνει.
Για ότι έχεις κατακτήσει δέξου μια μεγάλη υπόκλιση! Και για ότι μαθαίνω/βιώνω δίπλα σου, απέραντη ευγνωμοσύνη, σεβασμό και εκτίμηση.
…και συνεχίζουμε.
