Στη θεραπευτική σχέση ψυχοθεραπευτή/τριας – θεραπευόμενου ατόμου συχνά χτίζεται μια σχέση γονιού – παιδιού. Το άτομο φέρνει το πολυδιάστατο αίτημα “φρόντισε με”.
Αυτό μπορεί να σημαίνει:
– φρόντισε με συναισθηματικά (δώσε μου την προσοχή σου, νιώσε αυτό που περνάω, μη με αφήνεις μόνο, άντεξε μαζί μου το άγχος μου, το φόβο μου, τις ενοχές μου).
– φρόντισε με πρακτικά (ρώτα με τι κάνω, πώς περνάω τις μέρες μου, δώσε μου “δουλειά για το σπίτι”).
– καθοδήγησε με (τι να κάνω τώρα; Πώς να αντέξω αυτό που περνάω; Πες μου πιθανούς τρόπους).
– βοήθησε με να νιώσω δυνατό και έτοιμο για τον έξω κόσμο.
Αυτή η δυναμική είναι καταλυτικής σημασίας για την εξέλιξη του θεραπευόμενου ατόμου. Αν δεν αισθανθεί το γερό δίχτυ ασφαλείας (βλέπε ανθεκτική θεραπευτική σχέση), δεν θα αφεθεί. Και αν δεν αφεθεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να περάσει μέσα από τη διαδικασία της συναισθηματικής ενηλικίωσης. Η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει αποδοχή του εαυτού, συνειδητοποίηση επιθυμιών και αναγκών που δεν έχουν εκπληρωθεί. Περιλαμβάνει επίσης την αναγνώριση παγιωμένων σχημάτων συμπεριφοράς καθώς και της χρησιμότητας τους -ακόμη και όταν φαίνονται δυσλειτουργικά. Τέλος περιλαμβάνει επεξεργασία θεμάτων από το παρελθόν, επούλωση παλιών τραυμάτων που δεν έχουν κλείσει.
Το ασφαλές δίχτυ της ψυχοθεραπείας
Στην πορεία αυτή το θεραπευόμενο άτομο έχει συνοδοιπόρο τον/την ψυχοθεραπευτή/τρια του. Είναι ο γονιός του, η ασφάλεια του. Μαζί του/της θα τολμήσει να κάνει βήματα που δεν τα τολμούσε μόνο μέχρι τώρα. Θα πέσει, θα πονέσει, θα ξανασηκωθεί. Και ένα είναι σίγουρο: ο/η ψυχοθεραπευτής/τρια του θα είναι εκεί χωρίς να το εγκαταλείπει. Και σιγά σιγά θα αρχίσει να νιώθει πιο σίγουρο για τον εαυτό του. Θα έχει την ευκαιρία της διορθωτικής εμπειρίας μέσα από τη θεραπευτική σχέση. Και αυτό θα το δυναμώσει. Θα θελήσει να το δοκιμάσει και στην υπόλοιπη (την “έξω”) ζωή του. Θα αρχίσει να ενηλικιώνεται. Θα νιώθει καλύτερα, τι συμβαίνει μέσα του, για ποιο λόγο συμβαίνει και τι μπορεί να κάνει για αυτό.
Στο σημείο αυτό γίνεται ο/η ψυχοθεραπευτής/τρια περισσότερο παρατηρητής/τρια. Πηγαίνει λίγο στην άκρη παρατηρώντας τι έχει κατακτηθεί. Προσέχει από μακριά. Αν χρειαστεί συμβαδίζει ξανά και μετά μπαίνει πάλι σε απόσταση ασφαλείας. Και σιγά σιγά αρχίζει ο/η θεραπευόμενος/η να απομακρύνεται χωρίς να φοβάται. Η διορθωτική εμπειρία μέσα στην ψυχοθεραπεία του/της έχει μάθει, ότι μπορεί και μόνος/η. Και τα καταφέρνει καλά.
Και κάπου εδώ έχει καταφέρει το θεραπευόμενο ατόμο να γίνει ο γονιός του εαυτού του.
